Het werk is oorspronkelijk gebaseerd op een verzameling oude foto’s opgeborgen in een doos, anoniem en zonder te weten waar ze vandaan komt, waardoor er ruimte is om de beeldfragmenten te vertalen en te monteren tot een eigen impressie.
Door het wijzigen van één detail of beeldelement, krijgt men een andere betekenis en draagwijdte.
Dagelijks worden we op deze manier met beelden en informatie geconfronteerd, die geïnterpreteerd worden tot een eigen visie en er uiteindelijk enkel een illusie van de realiteit overblijft.

Kleine aanwijzingen, subtiele accenten mysterieus en dubbelzinnig, refereren naar de scène die zich buiten en tussen de beelden afspeelt, waarbij de onzichtbare elementen belangrijker lijken te worden dan wat er uiteindelijk te zien is.
De herinneringen en bedenkingen die deze beelden oproepen zijn dan ook van essentieel belang voor de toeschouwer om een verhaal te (re)construeren en de lege ruimten in te vullen.

Met hun vaak afgewende blik en onverschillige houding, zijn de personages niet meer dan figuranten in een decor, en lijken ze vaak roerloos te verdwalen in hun eigen leefwereld.
Hun ware persoonlijkheid is van ondergeschikt belang en wijkt af van de geportretteerde.

Door de verhouding tussen de af-en aanwezigheid van de te identificeren personages, en het wegwerken van het onbelangrijke, ontstaan er verbanden en komen er aan de oppervlakte diverse betekenislagen naar boven.
De verschillende fragmenten, doch soms met dezelfde hoofdrolspelers, communiceren onderling met elkaar en zijn bijgevolg onderdeel van een groter verhaal.