Zichtbaar kunnen de beelden dan wel ironisch zijn, banaal zelfs, maar tegelijkertijd blijken de doodgewone familiekiekjes niet altijd zo onschuldig te zijn en is soms de inhoud/realiteit onzeker en mogelijk wrang.

Het gebruik van de kleefband bij diverse fragmenten verwijst enerzijds naar het gebruik om foto’s op te kleven, anderzijds is het een metafoor voor de onontkoombare positionering van een personage of scène binnen een situatie of samenleving.
Is deze positie gewild of niet, is er een ontkomen aan?